De vrouw die van lijsttrekker duobaan maakt
Emotioneel, ja. Maar vooral scherp en heel gevoelig voor wat mensen haar op straat vertellen. Dat is Elke Decruynaere, de kopvrouw die de groenen door de kartelperikelen (bis) loodste.
'Ik vind het verschrikkelijk dat het kartel de voorbije dagen in sommige kranten beschreven werd als een verstandshuwelijk', zegt Elke Decruynaere. 'Ik wil écht samenwerken.' De groene schepen zegt er meteen bij hoe: via een 'gedeeld lijsttrekkerschap' van SP.A en Groen. Al moet u dat niet letterlijk nemen. Er kan maar één iemand op één staan, natuurlijk. En dat is OCMW-voorzitter Rudy Coddens. Groen eist die positie ook niet op.
Wat betekent de duobaan dan?
'Coddens en ik gaan samen op een volwaardige manier de lijst vertegenwoordigen', zegt Decruynaere. 'Dit is een rood-groenverhaal, zonder grote en kleine partner. Kijk, Termont had in 2012 gigantisch veel voorkeurstemmen. We moeten niet proberen om een lijsttrekker te zoeken die zijn stemmen probeert te recupereren. Dat is niet het juiste antwoord.'
Decruynaere hoedt zich ervoor om van het kartel een antiverhaal te maken. 'Ons doel mag niet zijn om Siegfried Bracke (N-VA, red.) van de macht te houden. Anders doen we hetzelfde als hij. Bracke gaf dinsdag toe dat zijn enige doel is om het kartel te breken. Mensen op straat spreken me erover aan, hun ogen zijn opengegaan. Bracke heeft geen positief project. Wij moeten dat wel brengen, vandaar ook mijn pleidooi voor meer burgerparticipatie. Mensen zijn kwaad, terecht. Ze vragen meer betrokkenheid.'
Een fan van Bracke is ze duidelijk niet, maar toch wil Decruynaere zich niet vrolijk maken om de pijnlijke episode-Telenet (DS 16 februari). 'Mensen pikken dat moddergevechten niet meer. Het botst op weerstand als politici zo met elkaar omgaan.'
Waarom niet die eerste plaats opeisen?
SP.A blijft in Gent groter dan Groen natuurlijk. En dat weet Decruyaere ook wel. 'We moeten onszelf niet onderschatten, maar ook niet overschatten ? daar betaal je ook een politieke prijs voor.'
Bovendien loert de hypocrisie om de hoek. 'Het zou bijzonder cynisch zijn om te ijveren voor een eerlijke en transparante politiek en dan tegelijkertijd zelf een spel poker te beginnen over de postjes. Dat ondergraaft onze boodschap. Mensen moeten zien dat dit kartel écht is, geen berekend verstandshuwelijk.'
Voor de lijst van 2018 is het een gemiste kans. Maar Groen beseft best dat de moeilijkheden bij SP.A het kartel ? en dus ook hen ? kunnen besmetten. Elke associatie met postjespakkerij is op lange termijn dus gevaarlijk.
Wie is Decruynaere?
Al tweemaal wierp Decruynaere zich op als verzoener en verdediger van het kartel. Eerst na het Optima-debacle, en nu opnieuw met de Publipart-affaire. De groene nummer één in Gent ziet nu door de kartelproblemen haar ster rijzen, wellicht tegen wil en dank. Was ze tot voor kort buiten Gent een nobele onbekende, dan weet iedereen nu wie de rechterhand van Rudy Coddens wordt.
Collega's omschrijven Decruynaere als strategisch sterk en gedreven. Een politiek beest. 'Tegelijk charmeert ze velen met haar warme persoonlijkheid', zegt Gents parlementslid Evita Willaert (Groen). Een collega vindt haar ook best emotioneel. 'Als er bijvoorbeeld iets gebeurt in een school, merk je dat ze daar emotioneler op reageert dan anderen.'
Als veertienjarige schafte Decruynaere zich naar eigen zeggen uit verontwaardiging een lidkaart aan van Agalev, het toenmalige Groen. 'Ik zag hoe politici boven ons hoofd ? de jeugd dan ? beslissingen namen over het milieu, waar ik het niet mee eens was, maar waar ik wel de gevolgen van moest dragen', vertelt ze. 'Dat begreep ik echt niet.'
Een potentiële minister zelfs
De Kortrijkse stond mee aan de wieg van de Vlaamse Scholierenkoepel, en ging mee betogen na het spaghettiarrest in de zaak-Dutroux. Ergens onderweg ging ze in de politiek. 'Omdat het de enige manier is om echt iets te veranderen', verklaart ze. Als negentienjarige haalde ze als jongste politica ooit een zitje in het partijbestuur binnen. Het leverde haar een eerste krantenartikel op.
De regeringsdeelname tijdens paars-groen was de leerschool van Decruynaere. Ze maakte de opkomst en de val vanop de eerste lijn mee. Geen wonder dat ze als geen ander weet hoe snel de politiek weer voorbij kan zijn.
Een carrièreplan heeft ze dan ook niet. Collega's in de partij zien in haar nochtans een potentiële minister, als Groen op nationaal niveau ooit weer zou deelnemen aan de macht.
'Ik kijk niet naar de politiek als een job die ik voor de rest van mijn leven zal doen', zegt Decruynaere. 'Ook al is deze job een droom, en ben ik heel blij dat ik hem kan doen. Maar het is ook zwaar. De politiek vraagt veel van mijn partner en mijn twee kinderen, en ik wil ook een goede mama zijn.'
