Ter gelegenheid van m'n tiende schooljaar als schepen van Onderwijs deel ik graag een reeks van boeiende verhalen. Tien inspirerende onderwijsfiguren van de velen die ik mocht ontmoeten op tien schooljaren tijd. Ze verdienen stuk voor stuk tien op tien.
Het is mijn tiende schooljaar als schepen van onderwijs. Wat een eer! Ik ben dankbaar voor tien schooljaren waarin ik me heb kunnen inzetten voor het onderwijs.
Nelson Mandela zei: “Education is the most powerful weapon you can use in the world.” Onderwijs heeft de kracht om de wereld te veranderen.
Ik blijf elke dag vol passie mijn ambt uitvoeren omdat ik versterkt en gevoed word door al die inspirerende mensen die ik dagelijks mag ontmoeten.Elke Decruynaere, schepen van Onderwijs
Ik stel jullie Ann voor:
Ik leerde Ann kennen als iemand die maatschappelijk zeer gedreven en geëngageerd is. In volle vluchtelingencrisis waarin de gemoederen hoog opliepen, zorgde zij op haar school, De Wispelberg, voor een positieve noot. Ze nodigde vluchtelingen uit om zelf te komen vertellen over wat voor moois ze deden in eigen land. Tegelijkertijd bood ze hen een platform aan én creëerde ze een dialoog met haar leerlingen. Hieruit ontstond bij de leerlingen het besef dat deze mensen niet heel anders zijn dan henzelf. Elk met hun eigen verhaal, capaciteiten, talenten, … Zo opende ze de ogen van haar leerlingen: deze mensen hadden hulp nodig maar hadden ook ongelooflijk veel te bieden aan onze maatschappij. Dit initiatief is me altijd bijgebleven.
Ook nu is Ann nog steeds zeer bewogen. Dat werd me duidelijk toen ons gesprek onderbroken werd door twee mensen van De Sloep, een open huis voor jonge gezinnen, die hun auto kwamen inladen. De leerlingen van de school hadden speelgoed ingezameld zodat ook kansarmere Gentenaars binnenkort een Sinterklaasfeest kunnen vieren.
Ann:
Vroeger deden we hier grote geldinzamelacties. Dat was wat dubbel. Niet al onze leerlingen konden een zakje popcorn betalen om geld in te zamelen voor kansarme organisaties. Zo gingen we eigenlijk aan ons eigen doel voorbij. Desalniettemin vind ik het ontzettend belangrijk om kinderen te laten opgroeien tot geëngageerde en kritische burgers. Daarover praten in de klas is onvoldoende om die doelstelling te bereiken. Dit moet je zo hands-on mogelijk leren. Ik wil de leerlingen laten ervaren dat je van geven veel terug krijgt, binnen en buiten de schoolmuren. Dus bouwen we samen met de leerlingen bijenhotels, maken we de straten proper, zamelen we gsm’s in voor hergebruik en ga zo maar door. Daarnaast vind ik het ook belangrijk dat leerlingen zichzelf kunnen ontplooien op deze school, op hun eigen manier. Ik wil de leerlingen helpen om een antwoord te vinden op de vragen zoals wie ben ik en wat is mijn persoonlijk pad.
Voeten in de modder
Voor ik hier terecht kwam, had ik een paar jaar een beleidsfunctie bij Agentschap Integratie en Inburgering. Dat was leuk, maar na enkele jaren wilde ik terug met mijn voeten in de modder werken. Weg van het beleid, terug naar het onderwijs! Nu ben ik ben coördinator van de eerste graad hier op De Wispelberg. In mijn job probeer ik het verschil te maken door bij élke beslissing, élke actie en élke stap die de school zet mij af te vragen of het toegankelijk is voor iedereen: Verliezen we geen groepen uit het oog? Is het inclusief? Door deze vragen te stellen, maak je een groot verschil en voor mij is het eigenlijk slechts een kleine moeite.
Ik probeer ook hard in te zetten op de samenwerking met ouders. Dit is enorm belangrijk, voor ouders en voor kinderen. Het is daarbij belangrijk om de drempel van je school zo laag mogelijk te maken. Dat doen we in de eerste graad door toonmomenten en inloopmomenten te organiseren voor onze ouders. Ze zijn steeds welkom op onze school. We zijn immers partners in de opvoeding van het kind. Je zit in dezelfde boot. Het kind zit voorop en wij roeien samen. Je moet allebei in hetzelfde ritme roeien om vooruit te geraken.
Het verschil maken
Het geeft mij bijzonder veel energie als ik het verschil kan maken, al is dat maar door aandachtig te luisteren naar een leerling. Ik denk daarbij spontaan terug aan een leerling die op een vrijdag voor de vakantie met knikkende knieën aan mijn bureau stond en bang was om naar huis te gaan. Ik ben die vrijdagavond heel lang op school gebleven. Ik heb het clb en de ouders uitgenodigd en samen hebben we geprobeerd een oplossing te zoeken. We hebben ons allemaal samen ingezet om perspectief te creëren. Op dat moment beteken je iets voor een ander en dat geeft zingeving aan mijn job.
Lees alle inspirerende verhalen
Meer informatie:
