Ter gelegenheid van m'n tiende schooljaar als schepen van Onderwijs deel ik graag een reeks van boeiende verhalen. Tien inspirerende onderwijsfiguren van de velen die ik mocht ontmoeten op tien schooljaren tijd. Ze verdienen stuk voor stuk tien op tien.
"Het is mijn tiende schooljaar als schepen van onderwijs. Wat een eer! Ik ben dankbaar voor tien schooljaren waarin ik me heb kunnen inzetten voor het onderwijs.
Nelson Mandela zei: “Education is the most powerful weapon you can use in the world.” Onderwijs heeft de kracht om de wereld te veranderen.
Ik blijf elke dag vol passie mijn ambt uitvoeren omdat ik versterkt en gevoed word door al die inspirerende mensen die ik dagelijks mag ontmoeten."
Elke Decruynaere, schepen van Onderwijs
Ik stel jullie Sharelly voor
Sharelly Regina is één van de weinige schooldirectrices met een migratieachtergrond van Gent, maar ze telt voor tien. Deze krachtige vrouw maakte een moeilijke start mee in het onderwijs. Toch bleef ze haar droom achterna gaan om een voorbeeldfunctie te kunnen vervullen voor alle Gentse leerlingen met een andere huidskleur. Die gedrevenheid bracht haar tot waar ze nu staat: schooldirectrice van de buitengewone lagere school, Het Kompas.
Maar niet enkel dat maakt haar bijzonder. Ik leerde haar kennen als een ongelooflijk geëngageerde schooldirectrice die tijdens de coronaperiode meeging met de voedselbedeling van deur tot deur om met haar buurt en haar leerlingen in contact te blijven. Chique, toch?
Sharelly:
Ik heb gestudeerd voor leerkracht kleuter- en lager onderwijs in Nederland. Maar de liefde voor een Gentenaar heeft me naar hier gehaald. Ik verwachtte veel van een grote stad: open-minded, divers, vol kansen… Maar om heel eerlijk te zijn, was ik teleurgesteld. Alle begin is moeilijk in het onderwijs. Maar ik mocht vaak niet eens beginnen. Ik solliciteerde voor veel vervangingen, maar werd slechts weinig aangenomen. Vaak kreeg ik de job nét niet. Achteraf hoorde ik dan van de directie dat ze mij wel wilden aannemen, maar ze toch een beetje bang waren vanwege mijn donkere huidskleur. Wat zouden de ouders daarvan zeggen? Wat zou dat geven binnen het schoolteam? Ze zagen mijn competenties wel, maar ze durfden niet.
Een verschil maken
Ik wilde het bijna opgeven tot ik een sollicitatie voor een school in Lochristi zag. Ik belde op voorhand en zei: “Ik wil komen solliciteren, maar ik ben wel zwart hé!” Waarop de directeur zei: “Wat heeft dat ermee te maken?”. Ik mocht komen solliciteren en kreeg de vervanging. Die directeur was het licht op het einde van een donkere tunnel. En via via leerde ik toen ook de toenmalige directrice van Het Kompas kennen. Zij vertelde me dat er geen vacature was op de school, maar dat ze mijn naam- samen met een goed woordje – zou doorgeven aan collega’s. Die twee directies hebben zoveel voor mij betekend. Toen besefte ik dat élke persoon een groot verschil kan maken in een mensenleven… als je anderen kansen wil geven. Zij hebben mij geïnspireerd. Ik wilde ook het verschil maken.
Ik heb toen een tweejarige opleiding gevolgd om schooldirectrice te worden, want er is nog veel ruimte om het verschil te maken. Onze schoolteams zijn helemaal nog niet divers genoeg. Ik hoop dat ik al mijn leerlingen – die vaak zelf een andere achtergrond hebben – kan tonen dat alles mogelijk is en dat ook zij leerkracht en zelfs directeur of directrice kunnen worden. Maar ik moet eerlijk zijn, ik kan die verantwoordelijkheid niet alleen dragen, niemand kan dat alleen. Er moet nog versterking komen, meer diversiteit in ons onderwijs! Het wordt toch tijd?!
Dicht bij de leerlingen
Ik wil een goede schooldirecteur zijn door dicht bij de leerlingen en de ouders te staan. Als ik een wandelingetje maak door de buurt, kom ik zéker twee tot drie mensen tegen die me aanspreken: een leerling, een broer van een leerling, een moeder, neef… Soms duurt het daardoor dubbel zo lang om naar de winkel te gaan, maar dat is toch prachtig?! De band die het volledige team hier opbouwt met de leerlingen is echt uniek. Dat zorgt ervoor dat leerlingen jaren nadat ze hier afgestudeerd zijn nog steeds regelmatig eens op bezoek komen. Of dat ze mij na twee of drie jaar nog eens opbellen omdat ze het moeilijk hebben. Dat betekent dat je een echte vertrouwensband hebt opgebouwd met die gezinnen. Daar doe je het toch voor?
Tijdens Corona was het opeens heel moeilijk om zo dicht bij onze leerlingen te blijven staan. Ik hoorde heel wat leerlingen niet meer, terwijl ik wist dat ze het best wel moeilijk hadden. Dan ben ik me beginnen afvragen hoe ik in verbinding zou kunnen blijven gaan. Er waren verschillende organisaties in de buurt die zich bezig hielden met voedselbedeling. Ik vroeg of ik niet mee kon gaan. Dat waren twee vliegen in één klap: ik hielp de gezinnen en bleef met hen in contact. En weet je wat het mooie was? Uiteindelijk ging een heel deel van ons team ook op stap om bij hun leerlingen aan te bellen. Er zijn voor je leerlingen, dat is hoe ik onderwijs zie!
Meer info
Lees alle inspirerende verhalen
