Het verhaal van de 17-jarige gehandicapte jongen Brent en zijn ouders uit Geel, deed bij mij iets knakken. Een gehandicapt kind blijft altijd een zorgenkind, dat weet je van de eerste minuut. Voor jonge ouders betekent het op de resetknop van het leven duwen. Plannen en dromen over een carrière en een druk sociaal programma opbergen. Ervaren wat familie, vriendschap en solidariteit echt betekenen. Dat is vaak ontnuchterend. De wereld raast gewoon verder en iedereen heeft het druk. Je gaat zelf noodgedwongen anders in het leven staan. Trager, zorgzamer, kwetsbaarder en dat is niet altijd negatief. Kleine dingen maken je gelukkig: een lach, aanraking, eeuwigdurende kinderlijke blijheid of iets dat tegen de verwachtingen van artsen en experts in toch mogelijk blijkt, leren fietsen of alleen de bus op.In het achterhoofd blijft de vraag naar later knagen. En dan gebeurt het, een van beide ouders wordt ziek en de ander redt het niet meer. Godverdomme, zo herkenbaar en onvoorstelbaar dichtbij voor mij. Mocht ik weten dat het maar kleine foutjes in het systeem zijn, uitzonderlijke situaties, ik zou er misschien enkel verdrietig door worden. Na tien jaar in de gehandicaptensector gewerkt te hebben op het thema van de wachtlijsten weet ik beter. Het zit structureel fout. Mensen rekken het niet meer en er is géén opvangnet. Niet bij familie en vrienden en niet via de overheid.

Dit gezinsdrama is het zoveelste op rij. De persoonlijke tragiek en het uitzonderlijke van elke situatie weerhielden me tot nu toe van commentaar. Maar vandaag heb ik het echt gehad. Zeker als ik op het einde van het krantenartikel lees dat er voor Brent en zijn ouders een sprankeltje hoop wàs. Ze stonden op de wachtlijst voor een persoonlijk assistentiebudget (PAB). Zijn moeder hoopte zo haar job te kunnen opzeggen en zelf fulltime voor Brent te mogen zorgen. Er wachten echter tienduizenden gezinnen jàrenlang op een PAB  of een plekje in een voorziening. Het antwoord van de overheid op die wachtlijsten in de gehandicaptenzorg is het Perspectiefplan 2020. Dat garandeert het recht op zorg tegen 2020. Dat is nog zeven jaar en dat, dat maakt mij niet alleen verdrietig en bang maar ook echt boos.