Wat als je een collega schepen vervangt bij de ontvangst van een gerenommeerd internationaal gezelschap in het stadhuis en te laat merkt dat je in de verkeerde zaal speecht?  Namens het stadsbestuur heet je de gasten in het Engels welkom. Je vertelt een anekdote over het historische decor waarin de ontvangst plaatsvindt.  Daarna ga je in op de troeven van onze mooie stad en haar bewoners. De rijke geschiedenis, de bloeiende economische activiteiten, het bruisende uitgaansleven, de 67 000 studenten en het belang van de universiteit en de hoge onderwijsinstellingen voor onze stad... tot zover luisteren de gasten geboeid. Vandaag bezochten ze de stad dus knikken ze instemmend als je het hebt over de mooie Gras- en Korenlei en hoe dit ooit het middeleeuws decor van onze haven was.

Vervolgens ga je dieper in op deze interesses van het publiek. Je benadrukt hoe belangrijk de haven voor Gent is. Vermeldt de tonnages die er elk jaar verscheept worden. Geeft aan hoeveel jobs dit oplevert. Zoomt in op de ambitie van een klimaatneutrale stad en dat we dat niet alleen kunnen. Enkel als de haven mee de kaart van de groene economie trekt. Je wijdt uit over het belang en de risico's van bio energie, de mondiale evoluties in de energiesector en andere topics die managers uit de olie- en chemische industrie aanbelangen.  

Maar het publiek begint te schuifelen, fluistert elkaar iets in het oor, kijkt gegeneerd naar het plafond. Je ziet dat er iets aan de hand is maar denkt dat het aan je Engels ligt. De gasten zijn te vriendelijk om je te onderbreken. Dus speech je onverstoorbaar verder. Je rondt af, bedankt iedereen voor het luisteren en heft het glas. Waarna een opvallend lauw applaus volgt.

Tijdens de receptie sla je een praatje met iemand uit het publiek. En dan wordt duidelijk dat er geen sprake was van managers uit de olie- en chemische industrie maar wel van mutualiteiten. Je sprak zonet het internationaal verbond van sociale verzekeraars toe. Dan pas valt je frank. Je zoekt een hoekje om in weg te kruipen... Verkeerde speech, verkeerde zaal, verkeerd publiek. Help! 'OMG' zou la Bryan krijsen alvorens hysterisch weg te hollen.

Gelukkig kwam ik dat deze avond NIET na afloop te weten maar net voor ik begon te speechen tijdens een toevallige babbel met een van de internationale gasten. 

Waarop ik een sprintje trok naar de juiste zaal in het stadhuis waar ik met een glimlach Daan Schalck tegemoet trad alvorens met de juiste speech in de hand op het podium af te stappen. 

Wat als dus...